Olaf to człowiek o niełatwym charakterze, z jednej strony jest skryty, nieśmiały i małomówny, a z drugiej jest cholerykiem, przez co często wchodzi w różne konflikty. Jest zaborczy i despotyczny w stosunku do swoich bliskich, co wynika z lęku przed ich utratą. W pracy jest solidny i dość szybko odnosi sukces materialny. Przywiązuje dużą wagę do rodziny. Lubi życie towarzyskie. Olaf jest bardzo kochliwy.
Imieniny Olafa
- 29 lipca
Patroni i święci
- św. Olaf II Haraldsson
Zdrobnienia imienia Olaf
- Falo, Funio, Lafcio, Lafek, Lafi, Lafik, Lanio, Lolo, Olafcio, Olafek, Olafinio, Olafisko, Olafo, Olafunio, Olaszek, Olek, Olfik, Oli, Olik, Olinek, Olo, Oluś
Przysłowia
- „Kiedy myślę o Olafie, to śmiać tylko się potrafię”
Olaf
- osobowość: Tajemny kwiat ziemi
- główne cechy: uczuciowość, zmysłowość, towarzyskość, intelekt
- znak zodiaku: Koziorożec
- roślina: drzewo pomarańczy
- zwierzę: wielbłąd
Szczęśliwa liczba: 7
Szczęśliwy kamień: jaspis
Szczęśliwy kolor: brązowy
Znane osoby o imieniu Olaf
- Olaf Lubaszenko – polski aktor
- Olaf Deriglasoff – polski muzyk rockowy
- Olaf Haakonsson
- Olaf Ludwig – niemiecki kolarz
- Olaf Skötkonung
- Olaf I Tryggvasson
- Olaf II Święty
- Olaf III
- Olaf IV
- Olaf V
- Olof Palme – Premier Szwecji, Laureat Nagrody Nobla
Imię Olaf w innych językach
- Olaf, Olave (ang.)
- Olaf, Olav (niem.)
Historia imienia Olaf
Jest to skandynawskie imię o niejasnej etymologii. Tłumaczy się je jako „syn starego człowieka”, „pokój” lub „dziecko zapowiedziane przez Boga”. W Norwegii występuje w formach: Olaf, Olav, Ola, Oluf (dla mężczyzny) i Olufa, Olava, Olavia, Olea (dla kobiety), w Szwecji: Olof, Ulof, Ola, Olla, w Danii: Olaf, Olav, Ole, Olov, w Finlandii: Olavi, Olii, Uoti. W Polsce imię to nie ma tradycji.
ŚWIĘTY OLAF
Był władcą Norwegii. Oznaczany w jej historii jako Olaf II Haraldsson, urodził się w r. 995. Mając lat dwanaście, wziął udział w wyprawie Wikingów. W r. 1014 przyjął w Rouen chrzest. Wkrótce potem wrócił do Norwegii i zdobył władzę z rąk Duńczyków oraz miejscowych władców.
Przy współpracy biskupów misyjnych Grikella, Rodulfa i Berwarda dopełniał teraz dzieła chrystianizacji kraju, zaczętego za panowania Olafa I (995-1000). Dlatego podtrzymywał kontakty z Bremą, w każdym okręgu budował kościoły, wprowadzał nowe prawodawstwo. Ale domagając się energicznie jego stosowania, naraził się opinii w kraju, a ościennym poddał pretekst do zbrojnej interwencji. Nie bez udziału Kanuta Wielkiego wybuchło wówczas powstanie i zmusiło go do ucieczki. Próbował jeszcze odzyskać tron, ale zginął w bitwie pod Stiklestad, w dniu 29 lipca 1030 roku. Pochowano go w Trondheim. 3 sierpnia 1031 roku biskup Grimkell dokonał uroczystej elewacji relikwii. Odtąd miejscowa katedra była ośrodkiem jego kultu oraz celem licznych pielgrzymek.
Wspomnienie, osnute niebawem legendami, uczyniło zeń męczennika, patrona i obrońcę Norwegii. Kult ten trwa do naszych czasów. Święto przypada na 29 lipca.