Łucja pochodzi od imienia świętej Łucji z kościoła rzymskokatolickiego z trzeciego wieku przed naszą erą. Łucja wstąpiła do zakonu przez swoje rozterki miłosne. Po dziś dzień każda Łucja ma w genach zakodowane, że musi iść śladami dawnej Łucji. Kiedy tylko zboczy z toru, spotka ją kara boska, a wtedy Łucja straci swoją nogę.
Łucja to uosobienie spokoju. Będąc jednak w szkołach katolickich, była to największa rozrabiaka z nich wszystkich. Jej szczególnym problemem, była nieopanowana chęć sięgnięcia do kieszeni, aby sprawdzić godzinę na telefonie. Zawsze była za to karcona, przez co musiała klęczeć na grochu do końca lekcji, a czasem nawet do końca zajęć. Łucja zbuntowana, to taka, która nie zważa na nic. Chodzi w różowych ubraniach i nie przejmuje się opinią innych. Nigdy nie chodzi do kościoła. Ulubionym kolorem Łucji jest czarny albo różowy. Łucja spod znaku wagi myje się w rzece z gumową kaczuszką.