Gerwazy jest mężczyzną zmysłowym i bardzo pociągającym. Obowiązkowy, wrażliwy, łatwo wyprowadzić go z równowagi. Lubi zmiany oraz podróże. Pracuje z wielką pasją i w pełni oddaje się temu co robi. W domu jest surowy oraz wymagający, szczególnie jako ojciec. Gerwazy lubi chodzić własnymi ścieżkami. Zależy mu na osiągnięciu sukcesu w życiu.
Imieniny Gerwazego
- 18 czerwca
- 19 czerwca
Patroni i święci
- św. Gerwazy
Zdrobnienia imienia Gerwazy
- Gazio, Gerwazik, Gerwaź, Gerwunio
Przysłowia
- „Na świętego Gerwazego jest w ogrodzie coś pięknego”
- „Nie będzie Gerwazy, to będzie Protazy”
Gerwazy
- osobowość: Ten, co niesie płomień
- główne cechy: wola, dynamizm, zmysłowość, zdrowie
- znak zodiaku: Baran
- roślina: bukszpan
- zwierzę: jeleń
Szczęśliwa liczba: 6
Szczęśliwy kamień: topaz
Szczęśliwa liczba: szary
Znane osoby o imieniu Gerwazy
- Ghervazen Longher — rumuński polityk, działacz polonijny
- José Gervasio Artigas — urugwajski bohater narodowy
- Grzegorz Gerwazy Gorczycki – polski kompozytor i kapelmistrz
Imię Gerwazy w innych językach
- Gervasius (łac.)
- Gervase, Jarvis, Jervis (ang.)
- Gervasius, Gervas (niem.)
- Gervais (fr.)
- Gervasio (hiszp.)
- Gervaso (wł.)
- Gervasij (ros.)
- Gervasius (czes.)
- Gervazij (słowac.)
- Gervazije (połud.-słow.)
- Gervazas, Gervas (litew.)
- Gyárfás, Járfás (węg.)
Nazwiska pochodzące od imienia Gerwazy: Gerwat, Gerwatowski, Gierwat, Gierwatowski.
Historia imienia Gerwazy
Jest to imię pochodzenia greckiego od czasownika geruó —uroczyście obchodzę, wielbię lub od przymiotnika gerusios —stary.
W Polsce to imię jest znane, choć niezbyt popularne. Pojawia się w literaturze: noszą je zazwyczaj ludzie starzy, np. w „Sielankach” Zimorowicza, w „Panu Tadeuszu”. Ze staropolszczyzny brak potwierdzeń.
Święci, którzy nosili to imię, nie są liczni. W wykazach znajdujemy zaledwie pięciu. Najbardziej czczonym i najczęściej pojawiającym się w kalendarzach jest Gerwazy, który tworzy nierozłączną parę z Protazym.
GERWAZY I PROTAZY, MĘCZENNICY
Czczeni są w Mediolanie jako patronowie miasta. Tam też (w kościele świętych Nabora i Feliksa) w r. 356 znalazł ich ciała św. Ambroży, który kilkakrotnie potem o nich pisał i mówił. Wtórowali mu inni wielcy biskupi owych czasów (Augustyn, Gaudenty itd.), są to jednak świadectwa czci wzbudzonej odkryciem Ambrożego, nie zaś historyczne przekazy o ich życiu i męczeństwie. Tych właściwie nie posiadamy. Passio, która obszerniej o nich mówi, pochodzi dopiero z V stulecia i nie jest wiarygodna. Kult świętych został wspaniale zaświadczony na pomnikach starochrześcijańskiej sztuki. Ich pamiątkę obchodzono zawsze 19 czerwca.