Franciszek to osoba konserwatywna, stała, uparcie dążąca do wyznaczonego celu. Jest ambitny i uczuciowy. Franciszek jest pewny siebie, niezależny i żądny władzy. Ceni sobie wolność myśli oraz wolność działania. Bywa, że nadużywa alkoholu. Lubi wygodę i beztroski sposób życia. Przeważnie realizuje każdy swój życiowy plan.
Imieniny Franciszka
- 15 stycznia, 24 stycznia, 2 lutego, 17 lutego, 2 marca, 8 marca, 2 kwietnia, 9 kwietnia, 6 maja, 11 maja, 24 maja, 3 czerwca, 4 czerwca, 17 czerwca, 20 czerwca, 14 lipca, 25 lipca, 4 sierpnia, 21 sierpnia, 2 września, 9 września, 10 września, 12 września, 16 września, 17 września, 20 września, 25 września, 29 września, 30 września, 4 października, 10 października, 29 października, 24 listopada, 27 listopada, 29 listopada i 3 grudnia
Patroni i święci
- św. Franciszek z Asyżu
- św. Franciszek Borgiasz
- św. Franciszek Ch’oe Hyong-hwan
- św. Franciszek Clet
- św. Franciszek Diaz
- św. Franciszek de Capillas
- św. Franciszek Fogolla
- św. Franciszek Ksawery
- św. Franciszek Solano
- św. Franciszek Salezy
- św. Franciszek Serrano
- św. Franciszek Zhang Rong
- bł. Franciszek z Fatimy
Zdrobnienia imienia Franciszek
- Cisiu, Ciszek, Ciś, Fran, Franc, Francek, Francesco, Francich, Francik, Francis, Francisek, Francisław, Franco, Francois, Franeczek, Franek, Franio, Franiu, Franiątko, Frank, Frankie, Franko, Frankosław, Frankowy, Frano, Franuch, Franula, Franuszko, Franutek, Franuś, Franyś, Franz, Frenc, Froncek, Fronuś, Frąc, Frącek
Przysłowia
- „Na świętego Franciszka przylatuje pliszka”
- „Na świętego Franciszka zielenią się łany i ze swego zimowiska wracają bociany”
- „Po świętym Franciszku już rżną na żytnisku”
- „Na świętego Franciszka chłop już w polu nic nie zyska”
Franciszek
- pochodzenie: włoskie
- znaczenie: Francuzik
- osobowość: Ten, co naucza
- główne cechy: wola, aktywność, intelekt, uczuciowość
- znak zodiaku: Rak, Bliźnięta
- planeta: Jowisz
- roślina: drzewo cytrynowe
- zwierzę: albatros
Szczęśliwa liczba: 4
Szczęśliwy kamień: agat
Szczęśliwy kolor: brązowy
Znane osoby o imieniu Franciszek
- Franciszek Ksawery Abancourt
- Francisco de Almeida
- Franciszek Alter
- Francisco Álvarez Martínez
- Franciszek Armiński
- Franco Baresi
- Franz Beckenbauer
- Franciszek Bielak
- Franciszek Bieliński
- Franciszek Blachnicki
- Franciszek Bobadill
- Franciszek Izydor Bocheński
- Franciszek Bohomolec
- Franciszek Bujak
- Franciszek Chocieszyński
- Fryderyk Franciszek Chopin
- Franciszek Dąbrowski
- Franciszek Deák
- Franciszek Dindorf-Ankowicz
- Franciszek Dobrowolski
- Francis Drake
- Franciszek Ksawery Drucki-Lubecki
- Franciszek Duszeńko
- Franciszek Ferdynand
- Franciszek Fiszer (Franc Fiszer)
- Franciszek Fornalski
- Francisco Franco
- Franciszek Frąckowiak
- Franciszek Gągor
- Franciszek Gesing
- Francisco Goya
- Franciszek Herman
- Franciszek Salezy Jezierski
- Franciszek Jiménez de Cisneros
- Franciszek Jossé
- Franciszek Jóźwiak
- Franciszek Kamieński
- Franz Kafka
- Franciszek Kamiński
- Franciszek Karliński
- Franciszek Karpiński
- Franciszek Kleeberg
- Franciszek Kuhschmalz
- Frank Lampard
- Franciszek Lehar
- Franciszek Leja
- Franciszek Lessel
- Franciszek Liszt
- Franciszek Longchamps de Bérier
- Franciszek Ksawery Luschin
- Franciszek Kanty Łuczyński
- Franciszek Macharski
- Franciszek Marchlewski
- Franciszek Marczykiewicz
- Franciszek Mazur
- Franciszek Ignacy Narocki
- Franciszek Niepokólczycki
- Franciszek Niewiadomski
- Franciszek Niewidziajło
- Franciszek Nowicki
- Franciszek Paschalski
- Franciszek de Paula Pisztek
- Franciszek la Perouse
- Francesco Maria Piave
- Franciszek Pieczka
- Franciszek Salezy Potocki
- Franciszek Ratajczak
- Frank Rijkaard
- Franciszek Rudowłosy
- Franciszek Schubert
- Franciszek II Sforza
- Franciszek Sikorski
- Franciszek Ksawery Smaciarz – Władysław Orkan
- Frank Sinatra
- Franciszek Smolka
- Franciszek Smreczyński
- Franciszek Smuda
- Franciszek Smuglewicz
- Franciszek Sobieszczański
- Franciszek Sonik
- Franciszek Starowieyski
- Franciszek Stefaniuk
- Franciszek Stefczyk
- Franciszek Suknarowski
- Franciszek Sulik
- Franz Xaver Süssmayr
- Franciszek Szlachcic
- Franciszek Szmaciarz
- Franciszek Szymczyk
- Franciszek Szystowski
- Franciszek Śliwa
- Franciszek Walicki
- Franciszek Weiher
- Franciszek Wład
- Franciszek Wybrańczyk
- Franciszek Zabłocki
- Franciszek Żmurko
- Franciszek Żwirko
Franciszek w innych językach
- Frank (ang.)
- Franz, Franziskus (niem.)
- François (fr.)
- Francisco, Franco (hiszp.)
- Francesco (wł.)
- Franko (ros.)
- František (czes., słowac.)
- Franc, Franko, Franja, Franjo, Francisko (serb., chorw.)
- Pranciškus, Pranas, Pranis, Pranys (litew.)
- Ransu, Frans (fiń.)
- Ferenc (węg.)
Nazwiska pochodzące od imienia Franciszek: Franc, Francik, Francisz, Franckowiak, Franczak, Frank, Frankiewicz, Frankowicz, Frankowski, Franus, franusiewicz, Fransz, Frącek, Frąckiewicz, Frąckowiak, Frącz, Frączak, Frączek, Frączkiewicz, Frączkowski, Fronc.
Historia imienia Franciszek
Jest to imię męskie pochodzące od germańskiego frank (franco) —wolny, wolno urodzony (plemię germańskie Franków). Forma -franciscus,a,um występująca w literaturze obok francus,a,um dała początek tej postaci imienia. Franciscus to —mąż z plemienia Franków. Na popularność tego imienia wpłynęła prawdopodobnie kanonizacja Franciszka z Asyżu. Imię propagowali od średniowiecza członkowie zakonu franciszkanów.
W Polsce imię występuje w XIII w. Prawdopodobnie przyszło wraz z braćmi mniejszymi. Imię to poświadczone jest w formach: Franciszek, Franek, Francik, Franc (pod wpływem niemieckim), Francek. Frank, Froncek. Dziś w użyciu są formy: pełna Franciszek i skrócona Franek oraz wśród studentów Frenk (pod wpływem angielskim). Ludowa forma spieszczona to Franuś.
Od imienia pochodzą nazwiska: Franek, Frącek, Frączyk, Frączkiewicz, Frankowski.
Świętych tego imienia jest czterdziestu pięciu, najważniejszym z nich jest, zwany „przodkiem wszystkich Franciszków”
FRANCISZEK Z ASYŻU
Był synem zamożnego mieszczanina, który na wielką skalę handlował suknem. Urodził się najpóźniej w r. 1182. Na chrzcie nadano mu imię Jan Chrzciciel, ale ojciec zwykł go nazywać Francesco. To właśnie przezwanie przylgnęło do niego na zawsze. Wrażliwy, nieco asteniczny, Franciszek oznaczał się niepospolitymi zdolnościami intuitywnymi i był bardzo muzykalny. Przede wszystkim jednak cechowała go bezgraniczna szczerość i wielkoduszność. Zjednało mu to mir u rówieśników, toteż niebawem stał się nie koronowanym królem złotej młodzieży miasta. Ale rychło także popadł w konflikt z wyrachowanym ojcem, u którego prawdopodobnie – po ukończeniu elementarnej szkoły u księży przy kościele św. Jerzego – praktykował. W r. 1201 wziął udział w wojnie, jaka rozgorzała między Asyżem a Perugią. Przez niecały rok przebywał w niewoli. Wróciwszy z niej przed podpisaniem pokoju, popadł w długotrwałą, nie rozpoznaną chorobę, która zmieniła jego młodzieńcze usposobienie. Porzucił więc wesołe życie wśród nieustannych zabaw i zastanawiał się nad tym, jakby mógł się odznaczyć i zdobyć sławę. W r. 1205 uzyskał więc ostrogi rycerskie i znów zaciągnął się do wojska. Ale w drodze usłyszał wołanie Boże i przełamawszy wstyd czym prędzej wrócił do miasta. Wiódł teraz życie pośród modlitw, jałmużn i posług oddawanych chorym. Gdy trwał na modlitwie w kościółku św. Damiana, usłyszał głos Chrystusa, który wzywał go, aby odbudował dom Boży, popadający w ruinę. Zrozumiał to dosłownie, zabrał więc z domu błam sukna, sprzedał je we Foligno i uzyskane pieniądze obrócił na reparacje u św. Damiana. Ale w sprawę wkroczył wówczas zdumiony ojciec. Wytoczył on synowi sprawę sądową, a potem go wydziedziczył. Franciszek błąkał się teraz tu i tam, a równocześnie zbierał jałmużny oraz naprawiał kościoły św. Piotra i Matki Boskiej Anielskiej.
Wkrótce zdobył towarzyszy i z wielką prostotą rozpoczął z nimi przepowiadanie słowa Bożego w dolinie Rieti. Potem z dwunastoma towarzyszami podążył do Rzymu, aby od papieża uzyskać aprobatę dla nowego sposobu życia.
Wszystkie te sprawy nie stłumiły w nim jednak żywego pragnienia męczeństwa i dlatego w jesieni 1212 r. wsiadł w Ankonie na okręt płynący do Syrii, ale burza zmusiła go do powrotu. Głosił następnie kazania w Montefeltro, po pewnym jednak czasie poczuł się rozdarty pomiędzy pragnieniami apostołowania a potrzebą samotności. Potem znów wybrał się do Maroka, ale i tym razem zachorowawszy, zmuszony był zawrócić z drogi.
W lecie 1219 roku jedzie z krzyżowcami na Wschód, lecz nie bierze udziału w walkach. Opłakiwał rozlew krwi i marzył o nawróceniu sułtana. Głosił więc „niewiernym” kazania i pozyskał przyjaźń Meleka-el-Kamela. Dzięki firmanowi, wystawionemu przez tego ostatniego oraz jego brata, sułtana Damaszku, mógł zwiedzić Ziemię Świętą. Potem przebywał w Akrze u Eliasza z Kortony, prowincjała Syrii. Na wieść, że pozostawieni przezeń wikariusze zwołali kapitułę i usiłują zmodyfikować strukturę zakonu, wrócił do Italii. Zmęczony złożył rządy w ręce Piotra z Katanii i udał się do Rzymu, aby prosić papieża o mianowanie kardynała-protektora. Otrzymał go w osobie wypróbowanego przyjaciela Ugolina.
W sierpniu 1222 r. Franciszek głosił kazania w Bolonii. W tym też czasie Ugolin otworzył tam studium dla braci, zamknięte przez Franciszka po jego powrocie ze Wschodu. W zimie 1223 r. Franciszek urządził w Greccio żywy obraz przedstawiający stajenkę betlejemską. Była to pierwsza szopka w Kościele. Następnie z siedmioma towarzyszami usunął się do Alwernii i wówczas to otrzymał stygmaty Męki Pańskiej. Niemal nikt o nich nie wiedział. Do wiadomości ogółu dostaną się dopiero po jego śmierci. Zaprowadzony dla nabrania sił do św. Damiana przebywał tam Franciszek w celce, którą mu w ogrodzie przygotowała św. Klara. Schorowany i bliski śmierci każe się przenieść do Porcjunkuli, gdzie umiera wieczorem 3 października 1226 r. W r. 1230 Eliasz z Kortony, obawiając się o relikwie, potajemnie zamurowuje je w ścianie bazyliki wybudowanej na cześć Franciszka.
FRANCISZEK KSAWERY
Urodził się w zamku Xavier 7 kwietnia 1506 roku. Przeznaczony do stanu duchownego, wcześnie otrzymał tonsurę, a w roku 1525 wysłany został na studia do Paryża. Był ambitny, toteż przy nieprzeciętnych zdolnościach osiągnięcia miał znaczne. Uzyskawszy stopień magistra, przez jakiś czas wykładał w College Dormans-Beauvais. Zaprzyjaźnił się wtedy z Piotrem Favre, a za jego pośrednictwem poznał Ignacego Loyolę, którego z czasem stał się wiernym uczniem i przyjacielem. 15 sierpnia 1534 r. złożył z towarzyszami śluby, które wiązały ich w grono przyjaciół – późniejsze Towarzystwo Jezusowe.
W 1537 r. otrzymał wraz z przyjaciółmi święcenia kapłańskie i wyrusza do Rzymu. W 1540 r. wyznaczono go na misjonarza do Indii. Wyrusza więc do Portugalii, aby się przygotować do wyznaczonej mu misji.
W kwietniu 1541 r. wyruszył wreszcie drogą morską do Goa, wyposażony w pełnomocnictwa królewskie i mandat legata papieskiego. Już na statku w czasie przymusowych postojów dawał dowody niezwykłej pokory i braterskiej miłości bliźniego. Tymi samymi zaletami urzekł portugalską ludność Goa. Ale pomny na swoje powołanie rychło oddał się całą duszą pracy misyjnej. Od jesieni 1542 do 1545 r. trudził się na Wybrzeżu Rybackim, chrzcząc tam liczne rzesze ludności tubylczej. W tym też czasie, wsparty pomocą innych misjonarzy założył w Goa seminarium misyjne, następnie zaś udał się do Malakki (na północ od dzisiejszego Singapuru) oraz do Moluki (między Celebes a Nową Gwineą). W maju 1547 roku spotkał się w Malakce z Japończykiem Andżiro, który przyjął chrzest i imię Paweł, a powiadając Ksaweremu wiele o swej ojczyźnie, obudził w myśl o wyprawie do Japonii. Zrealizował ją wielki misjonarz w 1549 r. Po przezwyciężeniu wielu trudności wylądował na dżonce w Kagoshimie i ochrzcił tam pierwszą setkę Japończyków. Podobne osiągnięcia miał w Yamaguczi oraz na wyspie Kiu-siu, gdzie pozakładał gminy chrześcijańskie, lecz nie mając podarków nie mógł, jak zamierzał, dostać się na dwór cesarski. Na początku 1552 r. widzimy go już z powrotem na Goa.
Jego myśl opanowała jednak chęć przedostania się do Chin, z których znaczenia i kulturalnego wpływu na Japonię zdawał sobie dobrze sprawę. Były one jednak wówczas dla cudzoziemców zamknięte. Z pomocą w realizacji tego zamiaru przyszedł mu wicekról Indii (portugalskich), wysyłając wraz z Franciszkiem swego posła Pereirę. Mieli dotrzeć do Kantonu, a stamtąd do Pekinu. Plany, które zaczęto realizować w kwietniu 1552 r., pokrzyżował w Malakce kapitan portu, który był przeciwny wyprawie i posłowaniu Pereiry. Czynił on Franciszkowi niezliczone trudności, gdy ten jednak wystąpił energicznie i posłużył się swymi uprawnieniami jako legat papieski, wypuścił go wreszcie z portu, ale bez posła i bez odpowiedniego zaopatrzenia. Późno, bo pod koniec sierpnia, Franciszek dostał się na wyspę Sancjan (Sanchoan) pod Kantonem, gdzie zwykli byli kupcy europejscy spotykać się ze swymi kolegami chińskimi. W obawie jednak przed okropnościami chińskich więzień nikt nie chciał go wesprzeć w przedostaniu się na kontynent. Mimo nadchodzących chłodów i jesiennych burz Franciszek łudził się jeszcze, że uda mu się dostać do Chin, ale coraz bardziej zapadał na zdrowiu i w końcu niemal całkowicie opuszczony, zmarł w dniu 3 grudnia 1552 roku. W rok później jego ciało sprowadzono do Goa i złożono w jezuickim kościele, gdzie zachowane spoczywa po dzień dzisiejszy.