Elżbieta

Każda kobieta jest kobieta dystyngowaną i pełną klasy, o dużej kulturze osobistej. Potrafi rozkazywać, w razie potrzeby wykazując dużo sprytu. Jest bardzo opanowana i nie łatwo ulega wpływom. Swoje całe życie postępuje tajemniczo, nie ujawniając swoich osobistych spraw. W stosunku do obranej idei jest lojalna. Na zewnątrz jest istotą pełną majestatu, chodzącą z wysoko uniesioną głową. Lubi być otaczana przez mężczyzn. Lubi teatry i muzykę poważną. Jest lojalna. Uwielbia piękne krajobrazy. Rzadko uzewnętrznia swoje odczucia, raczej nadrabia miną. Podobnie jest u niej i w miłości.

Imieniny Elżbiety

• 4 stycznia, 20 lutego, 18 czerwca, 4 lipca, 8 lipca, 14 sierpnia, 23 września (dawniej 5 listopada), 21 października, 9 listopada, 14 listopada i 17 listopada, 19 listopada i 25 listopada

Patroni i święci

• Elżbieta, biblijna córka Aarona, matka Jana Chrzciciela
• Św. Elżbieta Węgierska
• Św. Elżbieta Portugalska
• Św. Elżbieta Anna Seton

Zdrobnienia imienia Elżbieta

• Bela, Beli, Beta, Beti, Betka, Betsi, Betty, Betuś, Biecia, Bieta, Bietka, Busia, Dziunia, Dżela, Dżelosława, Edzia, El, Ela, Elaczek, Elalunia, Elaszek, Elcia, Elciak, Elciax, Elcik, Elcyk, Elda, Eleczka, Elek, Eleonora, Eleonory, Elf, Eli, Eliaszek, Eliczka, Elik, Elinka, Elis, Elisabeth, Elisko, Eliszka, Elix, Eliza, Elizabietta, Elka, Elkuś, Elkuśka, Ell, Ellka, Elo, Els, Elson, Elu, Eluch, Elucha, Eluchna, Eluhna, Elulka, Elunia, Eluniek, Elurka, Elusia, Elusiek, Elusieńka, Eluszka, Elutek, Elutka, Eluś, Eluśka, Eluń, Eluńka, Elza, Elż, Elża, Elżbietan, Elżbietanka, Elżbietka, Elżbitka, Elżi, Elżibe, Elżik, Elżu, Elżuchna, Elżula, Elżunia, Elżusia, Helkena, Ila, Jelizawietka, Lea, Lela, Lelula, Lisa, Liz, Liza, Lulka, Lunia, Lusia, Lusiek, Luśka, Zbietka, Zbitka, Żbieta, Żbik, Żunia

Przysłowia

• „Na świętą Elżbietę bywa śniegu nad piętę”

Elżbieta

• pochodzenie: hebrajskie
• znaczenie: „Bóg jest moją doskonałością” lub: „Bóg jest moją przysięgą”
• osobowość: Królowa piękności
• główne cechy: wola, intelekt, intuicja, towarzyskość
• znak zodiaku: Koziorożec, Wodnik
• planeta: Mars
• roślina: oleander
• zwierzę: łasica

Szczęśliwa liczba: 8

Szczęśliwy kamień: aleksandryt

Szczęśliwy kolor: purpurowy

Znane osoby o imieniu Elżbieta

• Elżbieta Batory (1560-1614) – zwana Krwawą Hrabiną z Čachtic, bratanica króla polskiego Stefana Batorego, księżna węgierska
• Elżbieta Bonifacja — jedyna córka Jadwigi Andegaweńskiej i Władysława Jagiełły
• Elżbieta Adamiak
• Elizabeth Barrett Browning
• Elżbieta Barszczewska
• Elizawieta Bykowa — rosyjska szachistka
• Elżbieta Chojnacka — polska klawesynistka
• Elżbieta Chojna-Duch
• Elżbieta Cichla-Czarniawska — polska poetka
• Elżbieta Czyżewska
• Elżbieta Dzikowska
• Elisabeth Görgl – austriacka narciarka alpejska
• Elizabeth Hurley — amerykańska aktorka
• Elżbieta Jackiewiczowa
• Elżbieta Jakubiak
• Elżbieta Jarosik — polska aktorka
• Elżbieta Kruk — posłanka
• Elżbieta Łukacijewska — posłanka
• Elżbieta Ostrowska
• Elżbieta Ratajczak
• Elżbieta Starostecka
• Elizabeth Taylor — amerykańska aktorka
• Elżbieta Wiśniowska
• Elżbieta Witek
• Elżbieta Zającówna — polska aktorka
• Elżbieta Zapendowska — polska nauczycielka śpiewu

Elżbieta w innych językach

• język angielski – Elizabeth, Lisbeth, Lizabeth, Lisa, Lisbeth, Lizbet, Beth, Bett, Tess, Tessa
• język białoruski – Al’žbeta, Lisaveta, Liza, Lizaveta
• język bułgarski – Elisaveta, Elisa, Elisava, Lisaveta
• język czeski – Alžběta, Bětka, Eliška, Líza
• język duński – Elisabeth, Elsebe, Elsebet, Elly, Lisbet
• język fiński – Liisa, Eliisa
• język francuski – Elisabeth, Isabelle
• język grecki – Elisavet / Ελισάβετ
• język hiszpański – Isabel
• język niderlandzki – Elisabeth, Elisabetha, Elizabeth, Lisabetha, Lizabeth
• język litewski – Elžbieta, Elzbieta, Alzbieta, Alžbieta
• Łacina – Elisabeth
• język macedoński – Elisaveta, Elisa, Eli, Sava, Veta
• język niemiecki – Elisabeth
• język norweski – Elisabeth, Elsebet, Lisbeth, Bette
• język portugalski – Isabel, Izabel
• język rosyjski – Al’žbeta, Elizaveta
• język rumuński – Elisabeta, Elisaveta
• język serbsko-chorwacki – Elizabeta, Jela, Jelisaveta, Špela
• język słowacki – Alžbeta, Jela
• język słoweński – Elizabeta, Betka, Liza, Špela
• język szwedzki – Elisabet, Elsebeth, Lisbet, Lisa
• język ukraiński – Jelyzaveta, Lysaveta
• język węgierski – Erzsèbet
• język włoski – Elisabetta, Isabella

Nazwiska pochodzące od imienia Elżbieta: Elżanowski, Bietkowski.

Historia imienia Elżbieta

Imię hebrajskie Elisheba z grupy imion teoforycznych z elementem el- „Bóg”. Całość interpretować można jako —”Bóg moją przysięgą”. Do Europy przyszło wraz z chrześcijaństwem.
W źródłach polskich imię poświadczone od XIII wieku w formach: Elizabeth, Eizebeth, Elżbieta (od 1393 roku), Elżbiejta, Alżbieta, Helżbieta, Alżbjeta, Elizabeta, Heliżabeta, Alizabeth, Elzabeth. Formy spieszczone to : Bieta, Elza, Elze, Eliza (np. Orzeszkowa), Halżka, Żbieta, Elżka, Elunia, Elżunia, Hala, Halka. Od imienia tego (w formie góralskiej Hala, Halka) pochodzi nazwisko Halczyn.

ELŻBIETA Z TURYNGII (ELŻBIETA WĘGIERSKA)
Urodziła się w r. 1207 w Bratysławie lub na zamku Saros Patak jako trzecie dziecko Andrzeja II, króla Węgier. Rychło przyobiecano ją dla syna Hermana, landgrafa Turyngii, który szukał w ten sposób poparcia w swej nieco trudnej sytuacji politycznej. Toteż w r. 1211 wyposażona hojnie przez ojca przybyła na dwór w Wartburgu. Wobec zmienionej sytuacji politycznej powzięto potem na dworze zamiar odesłania jej na Węgry. Przeciwstawił im się zdecydowanie sam Ludwik i w 1221 poślubił narzeczoną, z którą dawna był zaręczony. Małżeństwo okazało się bardzo szczęśliwe. Urodziło się z niego troje dzieci, ostatnie już po śmierci Ludwika, który zmarł w 1227 r. w drodze na wyprawę krzyżową. Wkrótce potem Elżbieta opuściła Wartburg i osiadła wraz z dziećmi w Eisenach. Nie uczyniła tego pod przymusem, nie została wyrzucona z zamku, raczej odsunęła się z własnej woli, a zgodnie z konwencjami prawa frankońskiego, dotyczącymi spraw majątkowych wdowy. Nie bez znaczenia było tu kierownictwo duchowne, które po franciszkaninie Rudygerze sprawował nad nią surowy i twardy Konrad z Marburga. W r. 1228 złożyła na jego ręce ślub wyrzeczenia się świata. Mimo to Egbert, biskup Bambergu próbował ją przymusić do powtórnego zamążpójścia. Wybronili ją od tego wasale zmarłego męża, którzy przywieźli jego szczątki. Wkrótce na podstawie umowy rodzinnej mogła korzystać z dóbr w Marburgu, dokąd się z kolei przeniosła. Ufundowała wówczas szpital, dedykując go św. Franciszkowi. Prawdopodobnie w r. 1228 przyjęła jako pierwsza tercjarka w Niemczech habit franciszkański. Ostatnie lata swego krótkiego życia spędziła w skrajnym wyrzeczeniu i ubóstwie.
Konrad polecił jej nawet oddalić od siebie służące, które jej towarzyszyły od wczesnego dzieciństwa. Oddała się wówczas bez reszty posłudze chorych i biednych. Zmarła z wycieńczenia w nocy z 16 na 17 listopada 1231 r. I w tym dniu, 17 listopada obchodzi się jej pamiątkę.

ELŻBIETA PORTUGALSKA
Urodziła się w 1271 r. jako szóste dziecko Piotra III oraz Konstancji, wnuczki cesarza Fryderyka II. Piotr III pojednał się wtedy ze swoim ojcem, Jakubem I, który potem Elżbietę wychowywał i obudził w niej ducha pobożności. Mając dwanaście lat, stanowiła już partię, o którą ubiegali się następcy tronów w Anglii i Neapolu.
W r. 1283 przeznaczono ją na żonę Dionizego, króla Portugalii; wyjechała wtedy do Bragancy. Wiodła tam życie oddane pobożności i dziełom miłosierdzia. W r. 1290 powiła pierwsze dziecko. Konstancję, a w trzynaście miesięcy później następcę tronu, Alfonsa. Od tego mniej więcej czasu życie jej toczyło się pośród nieustannych trosk, zmartwień i boleści. Tych ostatnich przysparzał jej przede wszystkim mąż, który wiódł życie swawolne, a nawet rozwiązłe. Wszystko znosiła po bohatersku. Nie uskarżając się na położenie, posunęła się nawet do tego, że wychowywała dzieci z nieprawego łoża.
Gdy zaś syn, obawiając się rozrastającego wpływu bastardów, podniósł bunt przeciwko ojcu, starała się za wszelką cenę uśmierzyć spory, nie osiągnąwszy zaś tego, mnożyła swe posty i modlitwy. Oskarżono ją wtedy, że to ona spowodowała niezgodę i uwięziono w Alemquer. Król jednak spostrzegł wkrótce swój błąd i zwrócił jej wolność.
Po śmierci męża w 1325 r. Elżbieta przywdziała habit tercjarki i osiadła przy klasztorze klarysek w Coimbrze, którego była drugą fundatorką. Dwukrotnie pielgrzymowała jeszcze do Santiago. Po raz wtóry szła tam pieszo, mając już 64 lata. Dowiedziawszy się o wybuchu wojny między synem a jej wnukiem, królem Kastylii, czym prędzej pospieszyła do Alfonsa, przebywającego w Estremoz. Tam zaraz po przybyciu zachorowała i w dniu 4 lipca 1336 r. zmarła.