Cyryl

Cyryl to wielki miłośnik przyrody. Jest zrównoważony, a przy tym bardzo przedsiębiorczy. Najlepiej sprawdza się w pracy, wymagającej skupienia oraz systematyczności. Lubi cichą, spokojną atmosferę, która sprzyja analizowaniu i myśleniu. Zbyt idealistycznie traktuje życie i z tego powodu spotyka go wiele przykrości. Ma predyspozycje do rozkazywania innym. W rodzinie jest dobrym ojcem i mężem. Lubi wygodne życie, ceni modny ubiór. Nie przywiązuje uwagi do przekonań religijnych.

Imieniny Cyryla

• 9 lutego
• 14 lutego
• 18 marca
• 29 marca
• 27 czerwca
• 9 lipca
• 22 lipca
• 8 sierpnia
• 28 października

Patroni i święci

• Św. Cyryl – apostoł Słowian
• Św. Cyryl z Aleksandrii
• Św. Cyryl z Jerozolimy

Zdrobnienia imienia Cyryl

• Cylek, Cypek, Cyreczek, Cyrkiel, Cyrulek, Cyrulinek, Cyrutek, Cyrylcio, Cyrylek, Cyrylo, Cyrylus, Cyrylątko, Cyrysiek, Cyryś, Cyś, Kiril, Lulek, Lulu, Luluś, Rulek, Siril

Przysłowia

• „Wystarczy jedna chwila, żeby przestraszyć Cyryla”

Cyryl

• pochodzenie: greckie
• znaczenie: władca
• osobowość: Ten, co żyje w dwóch żywiołach
• główne cechy: wola, zmysłowość, intelekt, zdrowie
• znak zodiaku: Lew, Skorpion
• planeta: Słońce
• roślina: kukurydza
• zwierzę: foka

Szczęśliwa liczba: 2

Szczęśliwy kamień: turmalin

Szczęśliwy kolor: zielony

Znane osoby o imieniu Cyryl

• Cyryl – metropolita Moskwy w latach 1568–1572
• Archimandryta Cyryl
• Cyryl – patriarcha Moskwy i Wszechrusi od 2009 roku
• Cyril Despres – francuski motocyklista rajdowy
• Cyril Kola – pisarz górnołużycki
• Cyryl Ratajski
• Kiriłł Rybakow – piłkarz rosyjski
• Cyril Svoboda
• Samuel Cyryl Stefanowicz – arcybiskup lwowski obrządku ormiańskiego

Cyryl w innych językach

• ang.-  Cyril
• niem. – Cyrillus
• fr. – Cyrille
• gr. – Kurillos,
• ros. –  Kirill, Kirilla
• połud.- słow. – Ćiril(o), Kiril
• litew. – Kirilas

Nazwiska pochodzące od imienia Cyryl: Kirył, Kiryłowicz.

Historia imienia Cyryl

Męskie imię pochodzenia greckiego. Gr. Kyrillos jest utworzone od rzeczownika kyrios —pan (często używanego jako określenie Boga) przy pomocy przyrostka -illos, służącego do tworzenia zdrobnień. Kyrillos oddane po łacinie brzmiało Cyriłlus i z tej formy pochodzi nasz Cyryl.
W Polsce znane od średniowiecza, ale używane rzadko. Częstsze było na Rusi Czerwonej i to w różnych postaciach: Czuryło (stąd nazwisko Curyło z tzw. mazurzeniem), Czureło i Kuryło.
Z dwudziestoosobowej grupy świętych wybierzemy trzech najwybitniejszych, którzy nosili to imię.

CYRYL-KONSTANTY
Urodził się w roku 826 lub 828 w Tesalonice (słowiańskim Sołuniu), w bogobojnej rodzinie, jako ostatni z siedmiorga rodzeństwa. Zdradzał niepospolite zdolności, toteż rychło zwrócił na siebie uwagę i wysłany został na dalsze studia do Konstyntynopola. Ze zwykłym podówczas kursem nauk humanistycznych uporał się bardzo prędko. Jego protektor logoteta Teoktyst zaproponował mu wówczas karierę urzędniczą. Gdy zaś Konstanty – a takie było wówczas jego imię – odmówił, skłoniono go do przyjęcia święceń (diakonatu?) i przyjęcia stanowiska chartofylaksa (bibliotekarza) przy kościele Hagia Sophia. Nie odpowiadało to jednak świętemu, więc wkrótce usunął się do jednego z klasztorów nad Bosforem. Po sześciu miesiącach odszukano go tam i uproszono o objęcie katedry filozofii. Kiedy miał lat dwadzieścia cztery, uczestniczył ponoć w poselstwie do Arabów epizod ten historycy poddają jednak w wątpliwość. Przebywał potem na górze Olimp w Bitynii, gdzie schronił się jego starszy brat Metody. Około roku 860/861 przyjął z rąk cesarza misję udania się do Chazarów. Tam też nauczył się języka hebrajskiego i syryjskiego. Po powrocie otrzymuje następną misję i udaje się na Morawy. Ale na Morawach dojść musiało do pierwszych konfliktów z klerem bawarskim. W każdym razie po upływie czternastu miesięcy lub (jak chcą inni) trzech lat bracia sołuńscy przenieśli się do Panonii, gdzie gościnnie przyjął ich słowiański władca Kocel. Po półrocznym tam pobycie Konstanty i Metody udali się z zebranymi uczniami do Wenecji.
Wówczas to obu braci wezwał do siebie papież Mikołaj I. Zanim dotarli do Rzymu, Mikołaj I już nie żył, a jego następca Hadrian II przyjął ich bardzo życzliwie. Konstanty, który w Rzymie przywdział habit zakonny i przybrał imię Cyryl, wkrótce potem zapadł śmiertelnie na zdrowiu. Zaklinając brata, by nie przerywał rozpoczętego dzieła, rozstał się ze światem w dniu 14 lutego 869 r. Pochowano go w kościele Św. Klemensa. Tego też dnia obchodzona jest pamiątka obu braci.

CYRYL, PATRIARCHA ALEKSANDRII I DOKTOR KOŚCIOŁA
Dokładna data jego urodzin nie jest znana. Urodził się około r. 380 lub nieco później. Wykształcenie otrzymał niewątpliwie bardzo solidne. Przez jakiś czas przebywał wśród mnichów na pustyni i zaprawiał się w ascezie. Ale jego wuj, biskup Teofil, wezwał go do siebie i wprowadził w szeregi kleru. W r. 403 razem z nim brał udział w nieszczęsnym synodzie pod Dębem, który potępił św. Jana Złotoustego. Po śmierci wuja (412) wybrany został jego następcą i to wbrew silnej opozycji. Wkrótce potem dał się poznać jako człowiek mocnego charakteru, ale zarazem może nieco zbyt bezwzględny i zazdrosny o swój autorytet. Te właściwości przejawiły się zrazu w zatargach z prefektem Orestesem, Żydami i poganami (zwłaszcza z neoplatońską filozofką, Hipacją) oraz w tym, że uparcie nie pozwalał wpisać imienia Jana Chryzostoma do dyptychów swego Kościoła.
W r.428 na stolicy biskupiej w Konstantynopolu zasiadł antiocheński kapłan Nestoriusz. Cyryl od samego początku nie żywił doń zaufania – animozje Cyryla do Antiochii nie były tu zapewne bez znaczenia – ale zachował się poprawnie. Cyryl wraz z przyjaciółmi wystąpił przeciwko niemu wówczas, gdy ten zaczął głosić, aby Najświętszej Panny nie nazywać Bogurodzicą, a w jej synu dopatrywać się człowieka, w którym zamieszkało Słowo Boże. Cyryl doprowadził do zdjęcia ze stolicy biskupiej Nestoriusza i potępienia jego błędów.
Zmarł 27 czerwca 444 roku. Na jego wspomnienie przeznaczono ten też dzień.

CYRYL JEROZOLIMSKI, DOKTOR KOŚCIOŁA
Urodził się przypuszczalnie w samej Jerozolimie około roku 315. Tam też wstąpił w szeregi kleru. Jego wybór na stolicę biskupią nie jest sprawą jasną, różnie go też przedstawiali historycy kościelni. Zawikłaną jest także jego postawa wobec ówczesnych sporów teologicznych i niesnasek powstałych wśród episkopatu Wschodu na skutek błędów ariańskich.
Cyryl posiadał zapewne w początku swego episkopatu pewne braki w wiedzy i był niezbyt precyzyjny. Z czasem jednak stanowisko jego nabrało stanowczości i konsekwencji, o czym świadczą trzykrotne wygnania, na jakie skazywały go synody i cesarze sprzyjający arianizmowi. Na stałe wrócił do Jerozolimy dopiero po śmierci cesarza Walensa (378). Odtąd żył we względnym spokoju, poważany przez chrześcijański Wschód jako jeden z najgorliwszych obrońców wiary. Zmarł 18 marca 386.