Blanki są bardzo pobudliwe i uczuciowe. Są wrażliwe na wszystko, co stanowi urok życia, mają wrodzony zmysł poezji, piękna, elegancji. Nie trzeba pozwalać, by jako dzieci grały rolę małych królowych. Maja mają skłonność do lenistwa, do powolnego reagowania i odkładania wszystkiego na później. Są towarzyskie, choć nie tyle pragną uczestniczyć w życiu innych, co włączyć innych w swoje życie.
Imieniny Blanki
- 10 sierpnia
- 7 października
- 1 grudnia
Zdrobnienia imienia Blanka
- Baka, Bla, Blana, Blanchett, Blancia, Blancik, Blanciorka, Blanczetta, Blanczita, Blanczitos, Blanczysława, Blaneckova, Blaneczka, Blanek, Blanencja, Blani, Blania, Blaniak, Blanik, Blaniunia, Blaniuś, Blank, Blankers, Blankett, Blankiet, Blankietka, Blankusia, Blankuś, Blankuśka, Blanquita, Blans, Blansja, Blansz, Blanszua, Blant, Blanta, Blantuś, Blanu, Blanula, Blanulinka, Blanulka, Blanusia, Blanuś, Blanuśka, Blanx, Blańcia, Blnica, Blusia, Czita
Przysłowia
- „Stara się solidna Blanka, by w miłości nie mieć manka”
Blanka
- pochodzenie: starogermańskie
- znaczenie: jasna
- osobowość: Istota doskonała, piękność królestwa
- główne cechy: intuicja, towarzyskość, uczuciowość, pobudliwość
- znak zodiaku: Wodnik, Bliźnięta
- kolor: żółty
- liczba: 5
- roślina: orchidea
- zwierzę: wątłusz
Znane osoby o imieniu Blanka
- Blanka Kastylijska – królowa Francji
- Blanka Burgundzka – tytularna królowa Francji
- Blanka d’Évreux – królowa Francji
- Blanka de Burbon – królowa Kastylii i Leónu
- Blanka I z Nawarry – królowa Nawarry
- Bianca Maria Sforza – cesarzowa niemiecka
- Blanka Kaczorowska – agentka i denuncjatorka Gestapo w Armii Krajowej
- Bianca Balti – włoska modelka
- Bianca Beauchamp – kanadyjska modelka erotyczna
- Blanche Lincoln – amerykańska polityk i senator ze stanu Arkansas
- Bianka Panova – bułgarska gimnastyczka
- Blanka Vlašić – chorwacka skoczkini wzwyż
- Blanka Winiarska – tancerka, uczestniczka programu Taniec z gwiazdami
Blanka w innych językach
- ang. – Blanche,Gwen
- franc. – Blanche
- hiszp. – Blanca
Historia imienia Blanka
Jest to imię żeńskie pochodzenia germańskiego występujące obok męskiego imienia Blank. Wywodzi się od przymiotnika blankus, blanchus „jasny, biały” (por. łac. Candidus, Candida). W Polsce bardzo rzadko spotykane.
Święte, które w rozmaitych wykazach hagiograficznych pojawiają się pod tym imieniem, są niemal nie do ujęcia; w krajach romańskich występują bowiem na przemian z tymi postaciami, które w martyrologiach łacińskich oznaczone są imieniem KANDYDA, a więc wiernym odpowiednikiem albo raczej pierwowzorem romańskiego popularnego brzmienia.
BLANKA KASTYLIJSKA
Urodziła się w r. 1188 w Palencji jako córka Alfonsa VIII, króla Kastylii i wnuczka Henryka II Plantageneta. Wcześnie, bo już w r. 1200 poślubiła Ludwika, francuskiego następcę tronu. Miała z nim dziesięcioro lub jedenaścioro dzieci. Niektóre z nich zmarły wcześnie. Tym, które przeżyły dzieciństwo, wpoiła głęboką pobożność, którą przyniosła ze sobą z dworu kastylijskiego i którą podtrzymywał w niej jej spowiednik, biskup paryski Wilhelm z Owernii. Po Plantagenetach odziedziczyła energię i wyrobienie polityczne. Zalety te pozwoliły jej towarzyszyć mężowi i wspierać go w rozmaitych przedsięwzięciach. Kiedy w r. 1226 Ludwik VIII zmarł, została regentką i rządziła aż do osiągnięcia przez Ludwika IX pełnoletności.
W tym czasie zdołała podporządkować sobie – nieraz osobiście prowadząc zbrojne wyprawy – buntujących się baronów oraz odeprzeć Anglików. Potrafiła też narzucać swoją wolę klerowi. W r. 1234 Ludwik IX wszedł formalnie w swe królewskie funkcje, a poślubiwszy za radą matki Małgorzatę Prowansalską, zaczął ulegać wpływowi żony. Mimo to Blanka nie rezygnowała z licznych inicjatyw na polu polityki i przyczyniała się nadal do jednoczenia kraju.
Wyprawie krzyżowej była przeciwna, ale gdy syn na nią wyruszył, znów objęła rządy jako regentka. Zdziałała jeszcze wiele w tych samych dziedzinach co poprzednio, ale czując ubytek sił przyjęła habit cysterski. Zmarła 26 lub 27 listopada 1252 roku. Pochowano ją w ufundowanym przez nią opactwie w Maubisson. Czczono ją jako świętą, do czego przyczyniła się niewątpliwie także sława jej syna, nigdy jednak nie wystarano się o aprobatę tej czci.