Adelajda

Jest to imię pochodzenia niemieckiego, pochodzi ze szlachetnego rodu. Posiadaczka tego imienia jest kulturalna, powabna, lubi przyrodę. Cały czas zdobywa wiedzę , gromadzi książki naukowe, zwłaszcza filozoficzne. Nie zmienia zdania. Jest odważna i wrażliwa na ludzka krzywdę. Stawia sobie cele i wytrwale do nich dąży. Rzadko zmienia swoje przekonania. Może być dobrą szefową. Tradycją imię to nawiązuje do imienia Adelajdy, żony Ottona Wielkiego.

Imieniny Adelajdy

• 30 stycznia
• 5 lutego
• 12, 16 grudnia

Patroni i święci

• św. Adelajda Burgundzka

Zdrobnienia imienia Adelajda

• Ada, Adela, Adelajdka, Adelcia, Adelka, Adeluńcia, Adka, Aducha, Adulka, Adunia, Adusia, Aduś, Adzia

Adam

• roślina: len
• zwierzę: mysz
• osobowość: ucieleśnienie równowagi
• główne cechy: uczuciowość, zmysłowość, towarzyskość, intuicja
• znak: Waga

Szczęśliwa liczba: 2

Szczęśliwy kamień: obsydian śnieżny

Szczęśliwy kolor: czerń i biel

Adelajda w innych językach

• łaciński Adelhaidis
• niemiecki; Adelheid, Adele
• włoski Adelaide
• angielski: Adelaide, Adela, Adele

Historia imienia Adelajda

Imię żeńskie pochodzenia germańskiego, należące do tzw. imion dwuczłonowych z członem adal —szlachetny ród, całość znaczyła mniej więcej —posiadająca szlachetny ród, wywodząca się ze szlachetnego rodu.
W Polsce pojawiło się to imię bardzo wcześnie: według niektórych przekazów nosiła to imię siostra lub córka Mieszka I. Z pewnością najpierw przyjęło się w panującej rodzinie Piastów, którzy wchodzili w związki małżeńskie z księżniczkami niemieckimi, wśród których było ono popularne.
W średniowieczu polska postać tego imienia nie była ujednolicona: spotykamy formy Adlejda, Adihejda, Adlejta, Atlejda, Atlejta itp., nie mówiąc o formach zlatynizowanych
Dzisiaj jest to imię rzadkie, prawie nie spotykane.
Święte noszące to imię są dość liczne. O niektórych jednak nie mamy dokładnych wiadomości: o takiej np. Adelajdzie czczonej w Bergamo 27 czerwca, nie wiemy nawet, w którym wieku żyła. Inne znowu otoczone były kultem jedynie lokalnym; tak było z Adelajdą, cysterką- mistyczką z Cambre pod Brukselą, zmarłą 11 VI 1250 r. Nieco większe znaczenie zdobyły natomiast w hagiografii:

ADELAJDA Z VILICH
(w pobliżu Bonn), ksieni ufundowanego przez jej rodziców klasztoru pań kanoniczek, zmarła około r. 1015. Posiadamy godny zaufania życiorys tej świętej pochodzący z jej czasów. Wspomnienie jej obchodzimy 5 lutego.
Adelajda miała być także nazywana Alicją.

ADELAJDA CESARZOWA
(ur. 931, zm. 999), była córką Rudolfa II, króla Burgundii. Wcześnie wydano ją za Lotara II, króla Italii, któremu urodziła córkę Emmę. W 20. roku życia owdowiała. Zaznała wtedy wielu cierpień, które utwierdziły ją w świętości. Uszedłszy z więzienia, dostała się pod opiekę Ottona I, który wkrótce pojął ją za żonę. Otrzymawszy w roku 962 tytuł cesarski, okazała niepospolite zalety umysłu i serca, i tak stała się najwybitniejszą postacią kobiecą X stulecia. W r. 955 powiła późniejszego Ottona II. Wkrótce potem została regentką, ale w r. 973 po raz drugi straciła męża i wkroczyła w nowy okres cierpień. Po śmierci niechętnej sobie i zazdrosnej synowej, cesarzowej Teofano, została znów regentką i rozwinęła szeroką działalność publiczną. W roku 993 uspokoiła królestwo burgundzkie, następnie zaś wizytowała uposażone przez siebie klasztory oraz tworzyła nowe fundacje. Wreszcie usunęła się do klasztoru Seltz nad Renem, gdzie umarła w 69. roku życia.